Collectieve schuld leidt tot collectief lijden
Eveline Vanhaverbeke (1971) heeft met Vergeten dagen een goedgeschreven thriller afgeleverd. Haar stijl is verzorgd, is zo goed als gespeend van typisch Vlaamse uitdrukkingen en zinswendingen. Het boek is mooi rond, begint en eindigt met overpeinzingen van de net gepensioneerde commissaris Gaston. Het thema is universeel: schuldigen zijn vaak tegelijk ook slachtoffers. Er is geen duidelijke scheidslijn tussen goed en fout, men opereert in het grijsgebied van het heden waar een beslissing zwaarwegende, levensbepalende gevolgen kan hebben, waar de consequenties nog niet zijn te overzien. (meer…)